Garden Of Delight - Necromanteion IV

7 Χρόνια | 7 Αlbums | 7 Συνθέσεις

Αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός του Artaud για το project με το μυστηριώδες όνομα Garden of Delight που θα ξετύλιγε την δισκογραφία του στην επταετία 1991-1997.

Η συμβολικότητα και το μυστήριο πίσω από τον αριθμο 7 έχει μεγάλη ιστορία και σχετικές αναφορές μπορεί να συναντήσει κανείς από την αρχαιότητα και τα χρόνια του Ομήρου έως την θρησκεία και την μυθολογία.

Αυτό που ενδιέφερε όμως τον Artuad ήταν να ενσωματώσει την θεωρία που θέλει το άπιαστο, απόλυτο,ολοκληρωμένο μέσα από την τριάδα 7-7-7 στον αντίστοιχο αριθμό των albums, που θα στηρίζονται στο στιχουργικό μέρος από occult θεματολογία και περίεργους συμβολισμούς που αποτελούν και το βασικό εκτόπισμα της μουσικής των G.O.D.

Η δισκογραφική αδράνεια που ακολούθησε τους Fields of the Nephilim μετά το "Elizium" ,τους έδωσε την ευκαιρία να κρατήσουν ζωντανή την φλόγα του ατμοσφαιρικό gothic rock με albums παρακαταθήκες στον χώρο όπως τα "Epitaph" και "Necromanteion IV".Εδώ θα μας απασχολήσει το τελευταίο.

Η τρίτη δουλειά των Γερμανών goths συνεχίζει ουσιαστικά από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του και η κλασική σφραγίδα της μπάντας που δεσπόζει άλλη μια φορά στο εξώφυλλο, δίνει το πρώτο σημάδι για να ξεκινήσει το απόκοσμο ταξίδι με οδηγό τους ίδιους.

Χρησιμοποιώντας έτσι τα γνώριμα στοιχεία τους όπως mid/low tempos , σκοτεινά φωνητικά αλλά και κραυγές που θυμίζoυν σε αρκετά σημεία Carl McCoy ,μπασογραμμές & κιθάρες -που δεν έχουν τον πρωταρχικό ρόλο εδώ- από τους Adrian Hates (ναι ,είναι αυτός που νομίζετε πριν φτιάξει τους D.O.D. ) και Theodor O' Connel αντίστοιχα, έρχονται να σιγοντάρουν με τη σειρά τους τα synths/πιάνο και το drum machine για την δημιουργία της αυθεντικής "G.O.D." ατμόσφαιρας βουτηγμένη μέσα στην καταχνιά και την απόγνωση.

Αν και όλες οι συνθέσεις εσωκλείουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά που πρεσβεύει και κατά συνέπεια εκπέμπει η μουσική τους ,αν έπρεπε να αναφέρω κάποια , θα έλεγα τα "The Relation Of Light To Shadow" , "Downwards To A Sea" , "Watchers Out Of Time" και το κορυφαίο του album κατά την γνώμη μου "Necromanteion (S.O.C.R.)"

Η επανένωση και επιστροφή τους στην δισκογραφία από το 2000 και έπειτα σημαδεύτηκε από καλές κυκλοφορίες ,εντούτοις δεν κατάφεραν να πλησιάσουν mastepieces όπως το "Necromanteion IV" που παραμένει ψηλά στις βαθμίδα των gothic rock albums.

Album Tracks :

1.The Relation Of Light To Shadow

2.Colder

3.Spirit Invocation

4.Necromanteion (S.O.C.R.)

5.Downwards To A Sea

6.Arcana

7.Watchers Out Of Time

Recommended Songs :

1.The Relation Of Light To Shadow

2.Necromanteion (S.O.C.R.)

3.Downwards To A Sea

4.Watchers Out Of Time

Silenus Vibe :

The Last of the Lost Ones

Tell them I want to see them.

Necromanteion!

Necromanteion!

The Last of the Lost Ones

Tell them I want to see them.

Necromanteion!

Necromanteion!

Danger Angel - Danger Angel

Είναι γνωστό ότι η hard rock σκηνή των 80's και πιο πίσω η AOR , επηρέασε γενιές και γενιές μουσικών και φίλων του συγκεκριμένου είδους.Μπορεί εκείνη την εποχή να μην υπήρχαν τα τενικά μέσα για μεγαλεπίβολες παραγωγές και εντυπωσιακά artworks ,τα δισκάκια όμως που έβγαιναν ήταν πραγματικά αριστουργήματα που αναδείκνυαν την ποιότητα των συνθέσεων και το επίπεδο των μουσικών.

Ποιος δεν θυμάται τα albums των Asia, L.A. Guns, Giant, Bon Jovi, Whitesnake και πολλών άλλων που μεσουρανούσαν εκείνη την περίοδο βγάζοντας το ένα διαμάντι μετά το άλλο.

'Οταν λοιπόν είσαι fan αυτής της μουσικής εποχής και έχεις μπροστά σου το πρώτο ολοκληρωμένο album των Αθηναίων Danger Angel ,ε δεν γίνεται να μην σου κεντρίσει το ενδιαφέρον και να μην σε κερδίσει.

Oi Danger Angel δημιουργήθηκαν το 2006 από τους κιθάριστες Ethan Chionos & Σπύρο Φουσσέκη και μαζί με τους Αντώνη Βενιέρη (drums), Rudy Rallis (bass) , Jimmy Cage (vocals) και George Ahas Lignos (keyboards) αποτελούν το βασικό lineup που κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους από την Αμερικάνικη Perris Records στις αρχές του περασμένου έτους.

Τώρα όσο αφορά το album ,αρχικά να αναφέρω δύο βασικά πράγματα που παρατήρησα και με εντυπωσίασαν.

Το πρώτο είναι τα φωνητικά του Jimmy Cage που κυριολεκτικά εξεπλάγην , γιατί δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο.Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω...για τις ερμηνείες του που είναι απλά καθηλωτικές και απογειώνουν όλα τα κομμάτια? για το εύρος της φωνής του που μέχρι και στις πιο ψηλές νότες είναι εξίσου εντυπωσιακός ? για την χαρακτηριστική αλλά συνάμα τόσο "rock" χροιά του που είναι μέσα σ'όλα τα τραγούδια ?

Το δεύτερο είναι τα keyboards που έχουν τοποθετηθεί έξυπνα σε ωραία σημεία, προάγοντας την μελωδική πλευρά των συνθέσεων και δίνοντας τους αυτό το κάτι παραπάνω που χρειάζονται για να σου μείνουν από τις πρώτες ακροάσεις, κοινώς αξιομνημόνευτα τραγούδια.

Πέρα από τα παραπάνω σημεία ,έχει γίνει πολή καλή δουλειά στις κιθάρες που τόσο το ρυθμικό όσο και το lead μέρος είναι καλοφτιαγμένο και γεμίζει όλες τις πτυχές του δίσκου.Επίσης,αν σας αρέσουν τα δυναμικά solos ,μέσα στο "Danger Angel" θα βρείτε άφθονα τα οποία θα τα ευχαριστηθείτε.Τέλος το rhythm section είναι ακριβώς όπως έπρεπε να είναι, καθόλου στατικό ,κάνει αίσθηση και άλλοτε βαρύ.

Στις συνθέσεις τώρα ,αν και όλος ο δίσκος είναι μεστός και σε γενικές γραμμές ευκολοχώνευτος, ενδεικτικά θα αναφέρω αυτά που έλιωσα και αποτελούνται από το "Com' On Rock Me" όπου οι σειρήνες σε βάζουν αμέσως στο κλίμα του album και στο τι θα ακολουθήσει.Φοβερό refrain και συνεργασία από κιθάρες/keyboards.

Συνεχίζω με "Runaway Angel" ,ουάου τι γαμάτο keyboard-intro ήταν αυτό...σας θυμίζει κάτι από Van Halen το κομμάτι αυτό ? To "I'll Be There For You" είναι μια rock μπαλάντα με ωραίο refrain και έντονο αέρα δεκαετίας 80. "Rebel Son" λέγεται το επόμενο το οποίο κατά την άποψη μου είναι και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, ένα entry riff που κλέβει τις εντυπώσεις ,δυνατό drumming & κιθάρες και άψογα φωνητικά είναι τα δομικά συστατικά του.

Τούτο το album κρύβει μια μεγάλη έκπληξη που δεν είναι άλλη από την συμμετοχή του τροβαδούρου Jeff Scott Scoto ,του ανθρώπου που κυκλοφόρησε με τον Yngwie Malmsteen τα θρυλικά "Rising Force" & "Marching Out".

Όντας special guest και συμμετέχοντας σε μόλις 1 κομμάτι το "Never Let You Go",καταφέρνει και δίνει ένα "special" τόνο , ξεδιπλώνοντας τη γνώριμη δύναμη της φωνής του και δίνοντας πολλούς πόντους στην προσπάθεια των παιδιών. 'Ενα μεγάλο μπράβο στους Danger Angel για την κίνηση αυτή, που αν μη τι άλλο η προσθήκη ενός τέτοιου καλλιτέχνη μόνο καλό μπορεί να τους κάνει. To "Till The End Of Time" είναι άλλη μια μπαλάντα στην οποία συμμετέχει η Peggy Zarou σαν ντουέτο με τον Cage, στο οποίο μας χαρίζουν μοναδικές μουσικές στιγμές.Καταπληκτική η Zarou τόσο σε ερμηνεία όσο και στις φωνητικές της ικανότητες.

Νομίζω πως το groove που εκπέμπει η πρώτη δουλειά των Danger Angel είναι και αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της μουσικής τους,το οποίο πλασάρεται όμορφα μέσα από rock μελωδίες που αναδεικνύουν τις επιρροές της μπάντας από μια αξεπέραστη μουσική σκηνή και εποχή.

Album Tracks :

1.Com’ On Rock Me

2.Runaway Angel

3.Poison Dreams

4.I’ll Be There For You

5.Rebel Son

6.Never Let You Go

7.Hangover

8.Together Forever

9.The Rain

10.Till the End Of Time

11.Until The Morning Light

12.9202

13.Burning Hearts

Recommended Songs :

1.Com’ On Rock Me

2.Runaway Angel

3.I’ll Be There For You

4.Rebel Son

5.Never Let You Go

6.Till the End Of Time

Silenus Vibe :

Runaway Angel!

Just leave me stay

Runaway Angel!

Coming home tonight

Runaway Angel!

Save me tonight!

Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun

Μπορεί αυτό το λυπημένο άγαλμα στο εξώφυλλο από το νεκροταφείο του Pere Lachaise στο Παρίσι, να αντικατοπτρίζει το δέος που ακτινοβολεί αυτό το album?

Tην απάντηση σ'αυτό το ερώτημα, την δίνουν οι ίδιοι οι Dead Can Dance μέσα από τα 40 περίπου λεπτά διαδοχικών κρεσέντο που αναβλύζουν από την ελεγεία που λέγεται "Within The Realm Of A Dying Sun" .

Η ιστορία της μοναδικής αυτής μπάντας ξεκινάει πίσω στις αρχές της δεκαετίας '80 ,στην άλλη πλευρά του πλανήτη και συγκεκριμένα στην Αυστραλία.Ξεκίνησε σαν τετραμελές σχήμα για να διαμορφωθεί στην συνέχεια στην γνωστή δυάδα που απαρτίζεται από τον Brendan Perry και την Lisa Gerrard. H πορεία τoυς ξεδιπλώνεται σε μία ακτίνα 30 χρόνων συνολικά, με ένα κενό από το 1998 έως και το 2005 για να φτάσουμε στο 2011 που ανακοινώθηκε επίσημα πλέον η επαναδραστηριόποιηση της μπάντας και η προετοιμασία νέου δισκογραφικού υλικού που θα συνοδευτεί από παγκόσμια τουρνέ.

Το όνομά τους εκτός από το ότι έχει γίνει συνώνυμο κάποιων ιδιωμάτων όπως "Ethereal Wave" , ή "World Music" ,έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για σωρεία καλλιτεχνών στον ευρύτερο χώρο της μουσικής , συμπεραλαμβανομένου και του metal.

Γνώμη μου είναι πως οι DCD ήταν πάντα πάνω από κάθε είδος,και αυτό γιατί ο ήχος τους χρησιμοποιούσε πολλά και διαφορετικά στοιχεία τόσο από όργανα όσο και από είδη μουσικής με τα οποία "έντυναν" τα δημιουργήματά τους με αποτέλεσμα να μην γίνονται μονότονα και να είναι εύπεπτα από τον ακροατή.Νομίζω πως όχι άδικα θεωρούνται από τα πλέον σεβαστά avant-garde σχήματα που άφησε το στίγμα του ανεξίτηλο στην διεθνή σκηνή.

Το "Within The Realm Of A Dying Sun" είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά η περισσή έμπνευση του "Spleen and Ideal" που μετουσιώθηκε σε 8 νέα κομμάτια.Σκοτεινό,μελαγχολικό,αλλόκοτο,ανατριχιαστικό, μεγαλεπήβολο ,έτσι θα το χαρακτήριζα με πέντε απλές λέξεις.

'Οπως και στον προκάτοχό του έτσι και εδώ, -εκτός από το ηγετικό δίδυμο- υπάρχει μεγάλη γκάμα μουσικών και οργάνων που δημιουργουν και σκορπίζουν επειδικτικά ένα μεσαιωνικό feeling.Κάποια από αυτά : τσέλο,βιολί,όμποε,βιόλα,τρομπέτα,τρομπόνι,τούμπα.

Εκτελεστικά ,οι Brendan Perry & Lisa Gerrard δίνουν ρεσιτάλ με τις ερμηνείες τους και δείχνουν πόσο άρτια εναρμονίζουν την διαφορετικότητα στις φωνές τους.

Ο Perry βγάζει μια αισθητή λυρικότητα , εν αντιθέσει η Gerrard με τους ακατανόητους στίχους κάτι το spiritual, κάτι από το υπερπέραν...

Κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι το album χωρίζεται σε δύο μέρη ανάλογα με το ποιος από τους δύο τραγουδάει. Στα τέσσερα πρώτα κομμάτια ,το "Anywhere Out of the World" το οποίο ξεκινάει με ένα μυστηριώδη όργανο (σαν κάτι ανάμεσα σε καμπάνα και πλήκτρα) και το κλασσικό "Xavier" που αποτελεί ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα τραγούδια τους, είναι οι μεγάλες στιγμές του Brendan.

Στα ύπολοιπα τέσσερα ,το "Cantara" κάνει την διαφορά σ'όλο το album με το drumming να το συνοδεύει σταθερά και την Gerrard να συνεχίζει με πάθος τους ακαταλαβίστικους στίχους και φυσικά το "Summoning of the Muse" όπου οι καμπάνες από την αρχή έως και το τέλος και τα vibratos δημιουργούν μια άρρητη ατμόσφαιρα.Outstanding!

Αν θέλετε να αφήσετε λίγο στην άκρη τους οικείους ήχους της ηλεκτρικής κιθάρας και να ακούσετε κάτι διαφορετικό αλλά παράλληλα μεγαλειώδες , προχωρήστε χωρίς δισταγμό στους DCD.

Album Tracks :

1.Anywhere Out of the World

2.Windfall

3.In the Wake of Adversity

4.Xavier

5.Dawn of the Iconoclast

6.Cantara

7.Summoning of the Muse

8.Persephone (The Gathering of Flowers)

Recommended Songs :

1.Anywhere Out of the World

2.Xavier

3.Cantara

4.Summoning of the Muse

Silenus Vibe :

Faith

Although Xavier Has Prayed

That Life-Giving Waters May Rain

Down On The Souls Of Man

To Cure Them Of Their Ways

These Were The Sins Of Xavier's Past

Hung Like Jewels In The Forest Of Veils

Deep In The Heart Where The Mysteries Emerge

Eve Bears The Stigma Of Original Sin

Freedom So Hard When We Are All Bound By Laws

Etched In The Seam Of Nature's Own Hand

Unseen By All Those Who Fail In Their Pursuit Of Faith

Although Xavier Has Prayed

That Life-Giving Waters May Rain

Down On The Souls Of Man

To Cure Them Of Their Ways

Ordo Rosarius Equilibrio - Onani [Practice Makes Perfect]

Αν αυτό το cd έβγαινε το 1985, είμαι σίγουρος ότι θα κοσμούσε την περιβόητη μαύρη λίστα της PMRC που είχε επιμεληθεί η αξιότιμη Tipper Gore.

To γιατί ,θα το διαπιστώσετε στη συνέχεια.

Αρχικά να αναφέρω ότι οι Ordo Rosarius Equilibrio προέρχονται από την Σουηδία και αποτελούνται από όλα κ όλα δύο άτομα ,τον Tomas Petterson και την Rose Marie Larsen.

Μετράνε ήδη 15 χρόνια στην καλλιτεχνική σκηνή και η μουσική τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μεμονωμένα κάτω από ένα είδος.

Θα έλέγα ότι περιστρέφεται γύρω από το folk/neofolk ή apocalyptic folk όπως αποκαλείται ένα από τα παρακλάδια του είδους, το οποίο ενισχύεται από πληθώρα dark ambient & experimental στοιχείων που δίνουν μια ποικιλομορφία στην μουσική τους και εν τέλει φέρνουν στην επιφάνεια έναν ιδεατό κόσμο που παραπατάει ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι και τους πιο απόκρυφους πόθους που κρύβονται πίσω από λάγνα ένστικτα με την "μάσκα" της προσωπικής...απόλαυσης.

Ο φαινομενικά περίεργος αλλά και in-scope τίτλος (Onani=masturbation) συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία που διασκορπιζόνται σε κάθε πτυχή αυτής της διεστραμμένης σύλληψης και προκαλούν μια διαπεραστική έως και το κόκαλο ανατριχίλα.

Η απλότητα των συνθέσεων είναι και το κλειδί της ατμόσφαιρας, που επιτυγχάνεται μέσα από το πιάνο και τα synths που εισρέουν ambient μελωδίες ,ακουστικές κιθάρες, χαμηλό tempo και αρκετά samples από...καμπάνες που εκτελούν ωδή στην θλίψη.

O Petterson περισσότερο απαγγέλει παρά τραγουδάει και κάπου εκεί ανάμεσα η αιθέρια φωνή της Rose Marie δίνει το στίγμα της με τους τολμηρούς-προκλητικούς στίχους να σοκάρουν όταν αναφωνεί : "fxxx" ,"fxxx" στο "Glory to Thee,my Beloved Masturbator".

Το "Amore Rosso, Amore Marrone, Amore Nero" το οποίο είναι ηχογραφημένο εξ ολοκλήρου στα Ιταλικά είναι από τα αξιοπρόσεκτα κομμάτια των εκκεντρικών Σουηδών.

Δεν ξέρω αν αυτό το album έχει σαν βασικό του στόχο να μας ταξιδέψει στο "Eyes Wide Shut" ή σε έναν ουτοπικό κόσμο με βασικό πρωταγωνιστή το σεξ.

Το σίγουρο είναι ότι η ανυπέρβλητη ατμόσφαιρά του, αναγάγει όλα αυτά τα στοιχεία σε ένα άνευ προηγουμένου ερωτικό τελετουργικό δίχως αρχή και τέλος.

Album Tracks :

1. Glory to Thee,my Beloved Masturabator

2. [Remember] What you sow is what you reap

3. Can you hear the Devil's laughing...(or is it just Me)

4. The Love and Defiance of being Alive

5. Let me show you, all the Secrets of The Torture Garden

6. Too late For Innocence, too late for Regret (Four Hands please better than Two)

7. Forgive me,I am not Sat; I am Mary just like You

8. CUM ,and let me lead you far astray

9. Amore Rosso,Amore Marrone,Amore Nero

10. I WILL ; Even after The Flowers are gone

11. Confessions of a Sinflower

Recommended Songs :

1. [Remember] What you sow is what you reap

2. The Love and Defiance of being Alive

3. CUM ,and let me lead you far astray

4. Amore Rosso,Amore Marrone,Amore Nero

5. Confessions of a Sinflower

Silenus Vibe :

Did you come here just to see but not to feel?

Or did you come here just to hurt but not to bleed

Did you come here just to kneel before the weak?

Or did you come here to prevail and to besiege?

Did you come here to believe and just to plead?

Or did you come here to find answers to your dreams?

Did you come here to be strong and to be weak?

Or did you come here to prevail and to be free?

Did you come here to agree and to conceit?

Or did you come here to silence those who breach?

Porcupine Tree - Deadwing

Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις είναι τόσο φτωχές για να περιγράψουν αυτά που προσπαθεί να αποτυπώσει η μουσική στον τελικό αποδέκτη και ακόμα πιο δύσκολο να γίνει αισθητό όλο το φάσμα των συναισθημάτων που προσπαθεί να εκπέμψει μέσα από την περιδίνηση των μελωδιών.Αν καταφέρει κάποιος και αντιληφθεί τις παραπάνω γραμμές ,θα καταλάβει και το τι ακριβώς είναι οι Porcupine Tree.

Κατά την άποψή μου,κάθε δουλειά τους είναι ουσιαστικά η κατάθεση ψυχής του band leader Steven Wilson, που σαν γνήσιος Άγγλος διαχέει στην μουσική τους, τόνους από αρνητικά ή θετικά feelings που εναλλάσσονται ανάλογα με αυτό που θέλει να βγάλει τη δεδομένη στιγμή.

Αυτά δεν θα είχαν κανένα νόημα αν δεν είχαν στηριχθεί πάνω στις σπουδαίες ικανότητες της μπάντας, που χωρίς καμία απόκλιση συμβάλλουν όλοι στο να δημιουργούνται albums που θυμίζουν ποια είναι η αυθεντική Τέχνη πάνω στην μουσική.

Όταν στο ενεργητικό του group ,υπάρχουν τα "Stupid Dream" , "In Absentia" , "The Sky Moves Sideways" και "Lightbulb Sun" δεν γίνεται να περιμένεις κάτι λιγότερο από τα παραπάνω αριστουργήματα.

Όπως ήταν και αναμενόμενο ,το "Deadwing" ακολουθεί την ίδια γραμμή ,με την έμπνευση να είναι σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, όλα τα όργανα να δίνουν το 100% στις συνθέσεις , ο ήχος να είναι συμπαγής και 1000% Porcupine Tree και τον Steven Wilson να καθηλώνει τόσο με τους στίχους του όσο και στο ερμηνευτικό/φωνητικό μέρος, ήταν δυνατό να μην βγει κάτι που την λέξη "τελειότητα" την κάνει να φαίνεται μικρή ?

Όσο αφορά τα κομμάτια ,επειδή επιγραμματικά δεν μπορεί να αποδωθεί σωστά η διάσταση τους ,θα την περιγράψω πιο αναλυτικά.

Deadwing : Η κατάλληλη εισαγωγή για να ανοίξει το album,δυνατό,ωραίες κιθάρες και το μπάσο του Colin Edwin να ακούγεται πολύ καθαρό και να δίνει το στίγμα του.O Wilson εντυπωσιάζει στα πιο "σκοτεινά" φωνητικά του.

Shallow : Βαρύ και πιο metal το entry riff πού δίνει την πάσα στα πλήκτρα του Barbieri για να ξαναγυρίσει στις heavy κιθάρες.

Lazarus : Ουάου...τι ήταν αυτό.Ακουστικές κιθάρες που συνοδεύονται από τις όμορφες μελωδίες του πιάνο και ακολουθεί ένα ρυθμικό drumming.H μελαγχολία που πηγάζει από τον Wilson έχει ελευθερωθεί ήδη στην ατμόσφαιρα και ανατριχιάζει.

Halo : Σ'αυτό το κομμάτι το μπάσο και τα drums έχουν τον πρώτο λόγο και αναδυκνύονται με περισσή υπεροχή.Φοβερός ο Harrison άλλη μια φορά, που δείχνει πόσο τυχερή είναι η μπάντα που τον έχει στις δυνάμεις της.

Arriving Somewhere But Not Here : Από τα πιο γνωστά κομμάτια της μπάντας,καταπλητικά ρυθμικά/lead μέρη, και κάπου εκεί στη μέση κρεσέντο από δυνατά & επιβλητικά drums.O Wilson άλλη μία φορά μοναδικός.

Mellotron Scratch : Πιο low-tempo τραγούδι ,διαφορετικό από τα υπόλοιπα με το mellotron όπως λέει και το όνομα του να αποτελεί την βάση της σύνθεσης.

Open Car : Επιστροφή στον βαρύ ήχο από το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, ωραίο riff και ευκολομνημόνευτο refrain που κεντρίζει αμέσως .

The Start Of Something Beautiful : Μόνο ΜΙΑ λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει αυτό το κομμάτι : Blown Away. Κατά την γνώμη μου ,το καλύτερο κομμάτι του album και από τα αρτιότερα που έχουν γράψει ποτέ. Μουσική-Στίχος-Φωνητικά σε απόλυτη αρμονία με την αποκορύφωσή του από το 4ο λεπτό ,να αποτελεί την συγκλονιστική στιγμή του.

Glass Arm Shattering : Κοντά στο ύφος του "Mellotron Scratch" αυτό, κυριαρχεί το χαμηλό tempo και τα έντονα ψυχεδελικά σημεία.Απλά,χάσιμο.

Έχοντας νωπές της αναμνήσεις από το live τους τον περασμένο Σεπτέμβρη που ακούστηκαν κάποια από τα παραπάνω κομμάτια, συνειδητοποιώ και πάλι πόσο κορυφαίο είναι το "Deadwing" ,το οποίο συγκαταλέγεται στα διαμάντια της δισκογραφίας των Βρετανών.

Silenus Vibe :

Always in my thoughts you are

Always in my dreams you are

I got your voice on tape

I got your spirit in a photograph

Always out of reach you are

Cold inside my arms you are

Simple like a child you are

I remember when you took my hand and led me through the rain

Down inside my soul you are

The more I show the way

I feel the less I find you give a damn

The more I get to know the less find that I understand

Innocent, the time we spent, forgot to mention we're good friends

You thought it was the start of something beautiful?

Well think again.

Mother lost her looks for you

Father never wanted you

I trust to love and then I find you never really felt the same

There's something in your heart so cruel

Blackfield - Welcome to My DNA

Οι Blackfield είναι ουσιαστικά το side project του Ισραηλινού Aviv Geffen με τον "πανταχού παρών" Steven Wilson.

Η μουσική τους διαφοροποιείται από αυτή των Porcupine Tree και εύκολα το διαπιστώνει αυτό κανείς, τόσο από την διάρκεια των συνθέσεων που είναι εμφανώς πολύ μικρότερες, όσο και από την δομή τους όπου το άλλοτε έντονο progressive στοιχείο δεν έχει πλέον σημαντικό λόγο εδώ.

'Οντας fan του ταλαντούχου Steven Wilson και δεδομένης της μεγάλης επιτυχίας που είχαν κάνει τα δύο προηγούμενα albums των Blackfield ,είχα περιέργεια να δω τι ακριβώς θα είναι η νέα τους δουλειά. Από την άλλη η πολύ μικρή συμμετοχή του στο συνθετικό μέρος γεννούσε ερωτηματικά για το τι θα ακούσουμε από τον κ.Geffen ,αφού σχεδόν όλο το album είναι δημιούργημά του.Νομίζω πως όλοι οι παραπάνω ενδοιασμοί έπεσαν στο κενό ,καθώς το "Welcome to My DNA" διαψεύδει περίτρανα κάθε πιθανή αμφιβολία για την ποιότητα και το επίπεδο που προσδίδει.

Η μουσική γραμμή σε σχέση με τις προηγούμενες τους κυκλοφορίες δεν έχει αλλάξει, αφού το ψυχεδελικό "pink-floyd-ειδές" vibration από τα κατάλοιπα του παρελθόντος του Wilson γυροφέρνει στην ατμόσφαιρα κάτω από ένα μελαγχολικό πιάνο και το απαραίτητο low/mid tempo. Η προσθήκη ορχηστρικών δε ,όπως το βιολί είναι το σημείο που δίνει στο album πόντους και το κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτό που γνωρίζουμε έως τώρα.

Στο εκτελεστικό μέρος ,οι ερμηνείες του Geffen που συμμετέχει σε μόλις 2 κομμάτια και του Wilson στα υπόλοιπα ,δεν χρειάζονται περαιτέρω σχολιασμό μια και ο καθένας τους έχει το χάρισμα να παρασέρνει σε δίνη συναισθημάτων και ρίγους τον ακροατή.

Συνθετικά τώρα ο δίσκος αποτελείται από 11 κομμάτια και όπως ήταν αναμενόμενο δεν λείπει το κλασικό εβραικό κομμάτι (Zigota) που γράφτηκε από τον Geffen , πριν μεταφραστεί στα αγγλικά και συμπεριληφθεί στο παρόν album.Από εκεί και πέρα ,θα αναφερθώ σ'αυτά που υπέστησαν αμέτρητα replay και δεν είναι είναι άλλα από τα "Glass House" ,που αυτό θα μπορούσε άνετα να έχει γραφτεί για το "The Incident" ,το μελαγχολικό "Rising Of The Tide" που εκεί προς το τέλος το πιάνο με τα ορχηστρικά απλά γράφουν , "Dissolving The Night" & "Blood" το κομμάτι με το φοβερό intro που κανείς ίσως δεν περίμενε να ακούσει, το οποίο αποτελεί και το πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου.

Τα καταπληκτικά "Oxygen" & "DNA" θα κλείσουν το album και θα μας δείξουν ότι οι Blackfield το έχουν στο DNA τους να μας χαρίζουν μοναδικές στιγμές , αποτέλεσμα του πάθους & της αγάπης τους για την μουσική.

Album Tracks :

1.Glass House

2.Go to Hell

3.Rising of the Tide

4.Waving

5.Far Away

6.Dissolving With the Night

7.Blood

8.On the Plane

9.Oxygen

10.Zigota

11.DNA

Recommended Songs :

1.Glass House

2.Rising of the Tide

3.Dissolving With the Night

4.Blood

5.Oxygen

6.DNA

Silenus Vibe :

Your soul is freezing ice,

But still I’m, asking for a slice

You had to feed those monster hearts

And when you’re home again

You feel you had enough, it’s like the rising of the tide

You’re a shadow just passing by

The wolves are out tonight

And they’re looking for a fight

And they run at the speed of light

It seems you’re home again

Uaral - Sounds Of Pain

Από την μακρινή Χιλή έρχονται οι Uaral (τι όνομα κ αυτό!) οι οποίοι απαρτίζονται από τους Αciago & Caudal και το "Sounds Of Pain" είναι το πρώτο τους ολοκληρωμένο album. Μια και η συγκεκριμένη χώρα δεν έχει ιδιαίτερη καλλιτεχνική σκηνή,τουλάχιστον στους χώρους που κινείται το παρόν blog ,εύλογα αναρωτιέται κανείς με τι είδους μουσική ασχολείται η δυάδα από την Λατινική Αμερική.

Το ιδιαίτερα χαμηλό tempo,το μελαγχολικό πιάνο και η χρήση πνευστών οργάνων και συγκεκριμένα του φλάουτου, συνθέτουν μια μουσική πανδαισία που δένει με όμορφο τρόπο το doom και το folk , δύο διαφορετικά είδη που πλασάρονται άρτια και αριστοτεχνικά.

Ο X-factor είναι τα φωνητικά του Caudal που διόλου μονότονα είναι , αφού εναλλάσσονται σε καθαρά,πιο βαριά και πένθιμα θα έλεγα,ενισχύοντας το doom στοιχείο που αιωρείται στην θλιμμένη ατμόσφαιρα που κυριαρχεί.

Εκτός από την καταθλιπτική πλευρά ,το αντίπαλο δέος του album είναι οι πλασματικές εικόνες που δημιουργούνται στον ακροατή και δίνουν την αίσθηση ότι ταξιδεύει σε μοναχικά μονοπάτια μέσα από από βουνά και δάση της Χιλής ένα βροχερό φθινοπωρινό πρωινό...

Όλα αυτά σχηματίζονται μέσω των samples που χρησιμοποιούνται πολύ έξυπνα και μαζί με τα πνευστά φέρνουν στο φως τις πιο folk στιγμές, κάτω από το αισθητό πέπλο της σήψης.

Το κομμάτι-έκπληξη που έρχεται σε αντίθεση με το γενικότερο mood είναι το αρκετά γρήγορο "Eternal Beauty Of Trees" που επιτέλους ακούγονται ηλεκτρική κιθάρα & δυνατά drums! Η μεγάλη στιγμή του δίσκου όμως είναι το "Depression" που το πιάνο δίνει ένα ρεσιτάλ από μελαγχολικές νότες και βυθίζει ακόμα πιο πολύ την ατμόσφαιρα σε απόγνωση.

Οι Uaral αντιπροσωπεύουν ένα διαφορετικό είδος μουσικής που χρειάζεται τις κατάλληλες συνθήκες για να αφομοιωθεί και να έχει κάτι να πει στον τελικό αποδέκτη του.

Album Tracks :

1.Lost

2.Surrendered to the Decadence

3.Eternal Beauty of the Trees

4.Sounds of Pain

5.Niche

6.Depression

7.La Vaga Esperanza de Ser

8.Uaral

9.Surrendered to the Decadence (demo version)

Recommended Songs :

2.Surrendered to the Decadence

3.Eternal Beauty of the Trees

4.Sounds of Pain

5.Depression

Silenus Vibe :

The pretended smile of the lewdness that he lives on me,

No longer in case alone he makes alike

Upon never to smile of the trees...

Dawn: he falls to your feet a tear out of every star...

The night: he falls to your feet the unhappiness and the no love...

The great problem to breathe,

He is to want the impossible,

Making possible only

Another sigh that he propagates you to lashes the pain

Samael - Lux Mundi

Μετά από 2 χρόνια απουσίας ,το κτήνος που λέγεται Samael ξύπνησε και επέστρεψε με την νέα μουσική θηριωδία του κάτω από το περίεργο όνομα "Lux Mundi" ή αλλιώς "Light Of The World".

Μπορεί οι Ελβετοί να ήταν από τους πρωτεργάτες του 2nd wave της black metal σκηνής με το album παρακαταθήκη "Ceremony Of Opposites" ,εντούτοις η μουσική τους κατεύθυνσή άλλαξε στην πορεία και ακολούθησε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια.Το μεταβατικό και συνάμα εμπνευσμένο "Passage" αποτέλεσε και αποτελεί ουσιαστικά την πλατφόρμα πάνω στην οποία πάτησε όλη η μετέπειτα δισκογραφική τους καριέρα με τα όποια στοιχεία και διαφοροποιήσεις ενσωμάτωσαν σε κάθε album ξεχωριστά.

Μετά τους πειραματισμούς του "Solar Soul" και την σφήνα επιστροφή στις black metal ρίζες τους με το "Above" ,το νέο τους album ήταν ένα ερωτηματικό για το ποια γραμμή θα ακολουθήσουν αυτή τη φορά.

Μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις, μπορώ να πω ότι το "Lux Mundi" αντηχεί σαν κάτι που ακροβατεί ανάμεσα στο "Reign Of Light" και σε κάποια σημεία στο "Passage".

Πομπώδες ηλεκτρονικό drumming & keyboards πού είναι και το trademark της μπάντας και έχει περάσει από τα χέρια του Xy ,πιο καθαρές κιθάρες που δεν χάνονται στο μένος των παραπάνω οργάνων και γνήσια "Samael" φωνητικά από τον Vorph που είναι σε φόρμα και σπέρνει οργή και μίσος, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του "Lux Mundi".

Κατά την άποψη μου ,κάποια τραγούδια δυνητικά θα μπορούσαν να είναι ακυκλοφόρητο υλικό του "Reign Of Light" .Το "Antigod" που ήταν και το πρώτο δείγμα του album μέσα από το ομότιτλο EP και το "Luxferre" είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα και αποτελούν και τα πιο πιασάρικα κομμάτια του album.Σ'αυτά προσθέτω τα "The Shadow Of The Sword" , "For A Thousand years", το "Mother Night" που ξεχωρίζει αμέσως με το όμορφο intro με τις καθαρές κιθάρες και το "The Truth Is Marching On" που τρέχει με διαολεμένες ταχύτητες και φέρνει στο προσκήνιο τoν εφιάλτη του "Above".

Γενικότερα ,πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά που ενσωματώνει γνώριμα στοιχεία , χωρίς ωστόσο να δίνει το κάτι διαφορετικό ή φρέσκο που ενδεχομένως πολλοί να περιμένουν.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Album Tracks :

1.Luxferre

2.Let My People Be!

3.Of War

4.Antigod

5.For A Thousand Years

6.The Shadow Of The Sword

7.In The Deep

8.Mother Night

9.Pagan Trance

10.The Truth Is Marching On

11.Soul Invictus

12.The Truth Is Marchin On

Recommended Songs :

1.Luxferre

2.Antigod

3.For A Thousand Years

4.The Shadow Of The Sword

5.Mother Night

6.The Truth Is Marching On

Silenus Vibe :

A lie needs believers to be sustained

As power needs slaves to be maintained

Break, break the chain!

The truth is marching on, it blows the lies away

The truth is marching on, and marching all the way

The truth is marching on, it blows the lies away

The truth is marching on, and marching all the way