Moonspell - Irreligious

Το επιβλητικό μάτι του Horus που δεσπόζει στο παραπάνω εξώφυλλο δεν επιλέχθηκε καθόλου τυχαία.Εκτός από σημάδι επιβολής του αιγυπτιακού θεού , συμβολίζει παράλληλα και την ανωτερότητα που κρύβει το δεύτερο album των Moonspell.

Νομίζω πως οι Πορτογάλοι είναι η μοναδική μπάντα που κατάφεραν να παντρέψουν τόσο καλα το black & gothic metal.Τι βγήκε απ'αυτόν τον ανίερο γαμό? Το "Irreligious".

Μπορεί το "Wolfheart" να είχε ταρακουνήσει τον underground χώρο,αλλά το εν λόγω album ήρθε να τον...ισοπεδώσει παρουσιάζοντας μια πιο μεστή και ολοκληρωμένη δουλειά.Αν ένα πράγμα που σίγουρα ξέρουν να κάνουν καλά οι Moonspell ,αυτό είναι να δημιουργούν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που ταλαντεύεται ανάμεσα στις εν γένει metal ρίζες τους και στα έντονα gothic-black στοιχεία που κυριαρχούν σε κάθε τραγούδι και προκαλούν ανατριχίλα στον ακροατή.

Στην παραπάνω περιγραφή έρχονται να κολλήσουν συνθέσεις που διέπονται από φοβερά ρυθμικά μέρη, κιθάρες άλλοτε καθαρές και άλλοτε πιο βαριές ,το απαραίτητο ατμοσφαιρικό mid-tempo και το επιστέγασμα εν ονόματι Fernando Ribeiro.Αυτή την τόσο χαρακτηριστική χροιά της φωνής του και την ικανότητά του να κάνει γυρίσματα με επιδέξιο τρόπο από dark σε very deep και ενίοτε clean vocals ,αλλάζοντας ύφος δεν την έχω ξανακούσει από κανένα τραγουδιστή και νομίζω πως είναι και το στοιχείο που δίνει το "μαγικό άγγιγμα" στα τραγούδια.

Το πάζλ συμπληρώνεται στον στιχουργικό τομέα, μια και όλα τα κομμάτια αποπνέουν μια σκοτεινή λυρικότητα, προιόν σκοτεινής ποίησης που ξέρει μόνο ο Ribeiro να γράφει.Θέλω να σταθώ συγκεκριμένα σε πέντε τραγούδια του album που προσωπικά τα θεωρώ αξεπέραστα.

Αρχίζω με το "Awake" που τα samples στην εισαγωγή παραπέμπουν σε κάτι μου θυμίζει απόσπασμα από ταινία μυστηρίου και μαζί με τα φωνητικά στο background και το ρυθμικό drumming δίνουν την απόλυτη τρομακτική υφή, ακολουθεί το "Poisoned Gift" με τα καταπλητικά pre-chorus & chorus μέρη και τις φοβερές κιθάρες που απλά κεντάνε. Συνεχίζω με "Raven Claws" ,ένα ιδιαίτερο κομμάτι με low-tempo κουπλέ και γυναικεία φωνητικά ,σας θυμίζει κάτι? Το περίεργο "Herr Spiegelmann" ή "MirrorMan" είναι το επόμενο track που μπορεί η εισαγωγή του να αιφνιδιάζει λίγο, αλλά το τρίπτυχο πλήκτρα-μελωδικές κιθάρες-βαριά φωνητικά δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για να μην σε εντυπωσιάσουν.Επίσης κάτι που δεν γνωρίζει πολύς κόσμος είναι πως μέρος των στίχων εχει παρθεί από το μυθιστόρημα "Το άρωμα" του Patrick Suskind.

Το album κλείνει με το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το οποίο κατά την γνώμη μου είναι και το καλύτερο που έχουν γράψει ποτέ. Δεν είναι άλλο από το "Full Moon Madness" ,ένα τραγούδι που οι υπνωτικές αλλαγές μεταξύ Αγγλικών-Πορτογαλικών μεταδίδουν ένα απίστευτο vibe που προκαλεί "μουσική παράλυση" .Πάντα πίστευα πως το συγκεκριμένο, κατά τις live εκτελέσεις πρέπει να παίζεται ΜΟΝΟ νύχτα.Το γιατί ,δεν είναι δύσκολο να το βρείτε.

Αδημονώ να τους δω στο φετινό Sonishpere Festival.

Album Tracks :

1.Perverse... Almost Religious

2.Opium

3.Awake

4.For a Taste of Eternity

5.Ruin & Misery

6.A Poisoned Gift

7.Subversion

8.Raven Claws

9.Mephisto

10.Herr Spiegelmann

11.Full Moon Madness

Recommended Tracks :

1.Opium

2.Awake

3.A Poisoned Gift

4.Raven Claws

5.Herr Spiegelmann

6.Full Moon Madness

Silenus Vibe :

Irreverence was cast out from the sky

And eternity lost its sex forever

And under the same heaven they voted to emptiness

They still celebrate under a Full Moon Madness...

They awake for flesh

Choose pain as a path

Refuse a light to blind you and me

Irreverence was cast out from the sky

And eternity lost its sex forever

And under the same heaven they voted to emptiness

We still celebrate under a Full Moon Madness...